مــن اگــــــر دیوانه ام

مــن اگــــــر دیوانه ام، زنجیر کــــــــو
گـــــــــر اسیر دانشم، تــــدبیر کــــــــو

گــــــــر ز خاکم این رمیدن ها زچیست
ور زبــــادم آرمیدن هــــــــــا ز چیست

گـــــــر ز آتش، پس چــه شد خاکسترم
شد کجا دود و شــــــرار و اخــــــگرم

گــــــــــر شدم پیدا بــــــــه اقبال سجود
از سجود بـــــــی حضور من چه سود؟

سجده یی، این خـاک مالیدن بــه روست
در ریــــــــــــای من ضیاع آبــــروست

گـــــــر شدم پیدا کــــــــه نزد این و آن
ســــــــر نهــــــــم بهر ادای امتنــــــان

پس ز فـــــرقم تاج کرمنا چــــــه شـــد
آن همـــایون مسند اعـــلی چـــــــه شد؟

گـــــــر شدم پیدا که پــــــــردازم سخن
شمع ســــــان سوزم میــــــــــان انجمن

سوختــــــم اما چه شد انـــــــــــوار من
تـــابش پـــــــــــاینده ی گفتـــــــــار من

عقل دادنــــــــــدم که دانـــم راز دوست
من ندیدم زین ظواهر غیــــــــــر پوست

یـــــــــا نـــــگاه دانش من خیره شـــــــد
یـــــــا گهر پنهـــــان در آب تیره شـــــد

هر دو گر باشد چنین پس چـــاره چیست
چــــــاره ساز مـــــــــردم آواره کیست؟

گـــــــر شدم پیدا که در زحمت شـــــوم
دیـــــگران را مـــــایهء راحت شــــــوم

دیگران بهر چــــــــــــه در زحمت درند
از وجــــــود من چرا محنت بــــــــــرند

من که خود در کــــــــــار خود آواره ام
در غـــــــــم و درد کســـــــان بیچاره ام

گــــــــــــــر شدم پیدا که مشت خاک من
سازد آبـــــــــاد ایـــــــــــن شبستان کهن

از چه رو یکبـــــــــاره ویرانش کننـــــد
با عـــــدم همدوش و یکسانش کنـنــــــــد

گـــــــــــــر شدم پیدا بـــــــــرای امتحان
لمتحان و مشت خـــــــــاکی ناتــــــــوان

پس مــــــــرا دادند عز جــــــــــان و تن
تا در آغوش لحـــــد ســـــــــــــازم وطن

پیکر خود را بـــــرم تـــا گـــــــــور تار
سازم از تن طعمه بهـــــــــر مور و مار

پس بیـــــــــــار ای مطرب جانسوز، نی
نـــــــاله سرکن از لب خــــــــونبار وی

بـــــــر سلام من به گــــــــــــور تار من
گو پیام من بـــــه مــــور و مـــــــار من

آهسته بزن دندان، در جسم نــــــزار من
تا گـــــوش تو نخراشد از نالهء زار من

گر آب و گلــی بودم یا جان و دلی بودم
گــــــم گشت فروغ من افسرد شرار من

خندیدم و بالیدم خون گشتـــــــــم و نالیدم
افتادم و خوابیدم خندند به کــــــــــار من

افسوس که این موران هرگزنکنند ادراک
سوز من و درد مــــــن در قلب فگار من

از داغ جگربرخیز وزخون دلم شو رنگ
ای سبزه که می رویی ازخاک مزار من

شاعر:  استاد خلیلی
خواننده:    احمد ظا هر 

دوستان عزیز نظر بدهید! کنشکا احمدی